In de schaduw

'La we dan,' vleide hij, 'la we dan voor één keertje.'

Doch de moeder schudde van née.

'Jullie blijft toch ook maar niet zo weg van et gewone, as-je zin heb'...'

'Da's wat anders,' protesteerde de jongen.

'Dat moet 't zélfde weze,' bestrafte z'n moeder.

'D'r mot zoveel,' kribde Japie, weer vast in z'n boos plan... 'dan weet ik ook wel wat, dat mot...'

De moeder zuchtte, schouderophalend.

'Jullie moet 't zelf maar wete,' zei ze, zich weer kippig bukkend over 'r werk. Even telde ze de toertjes, want met dat gezeur van die jongens was er helemaal geen onthouden meer an... en herhaalde... 'jullie moet zelf maar wete, wat er van komt. 't Is nou van mijn af... ik heb je gewaarschuwd... Maar as vader wat hoort van de Rebbe...'

Geert had Lewietje mee naar 't keukentje, naast de kamer genomen, wilde z'n glimmend-beboterd snuitje wassen. De jongen spartelde tegen, "k kan 't best allenig.'

'Jónge, maak me niet dól,' dreigde de meid... 'Kaik nou, kaik nou... je smeert je aige hoe langers hoe meer in.'

Lewietje zwaaide woest de doornatte handdoek de kamer binnen, dat-ie met 'n klets neerplofte op de nog vochtige vloer.

'Lièfe jongetjes,' ironisch-prees Geert, binnenkomend. Met 'r schort wiste ze zich neus en voorhoofd... 'ja juffrouw, as-et niet om uwe was, 'k weet werachies nie', wa 'k daan...'

Hoofdschuddend liep ze naar 't keukentje terug, begon de stoelen naar binnen te halen en de jongens, ijverig, hielpen daarbij.

In 'n ogenblik stonden ze, proper, op de schone vloer aan kant, ieder op z'n oude, gekende plaats en nu was er niets ongewoons meer in de kamer dan 't kale raam, omdat de gordijnen in de was waren, leek 't vertrek ineens kleiner, maar warmer en huiselijker meteen ook. De zon was toch alweer weg.

'Nou bin' jullie knappe jonges,' prees Geert... 'en nou is-et meteen bai vaife.'

De beide oudste jongens gingen nu in 't keukentje

14