In de schaduw

ke stakker,' schertste de meid, grof goedig.

De vrouw scheen aan haar ruwe gemeenzaamheid gewend.

'Zing nog maar deris,' spoorde ze aan, 'da-hoor ik wel graag.'

Geert lachte, gestreeld, haalde nog eens stevig op door haar neus en zag, bedenkend wat ze zingen zou, naar buiten, oogknipperde tegen de zon.

'Van: nimmer sal me liefde wankele?' vroeg ze, schuin-naar-boven de moeder aanziend.

'Nee,' keurde die af... 'nou eris niet van de liefde... Liever zo'n schoolversie... dat mag 'k nou altoos zo graag horen en 'k vraag 't de jongens zo dikwels... maar née, hoor...'

'Nou ja, jongens...,' vergoelijkte Geert... die binne dan... hoe sa 'k 't noeme... verlège, mö-je denke... Sa 'k singe van et "Groene dal"?'

De moeder, alweer met de kippige ogen vlak op haar werk lippenprevelend aan 't naadjes-tellen, knikte toestemmend. En Geert, na eerst de emmer rinkelend te hebben verzet, met zo stoere greep, dat 't water haast over de rand gutste, zette in, 'r zwaar-bassig geluid tot 'n schei-kraaiend, vals sopraantje verwrongen.

'In et groe-oene dal... in 't sti-ille dal...'

'In 't rooie-witte-blauwe dal,' rumoerde 't inenen uit de gang.

De moeder zuchtte... 'daar hê-je ze nou al... zee ik 't niet?'

'Gos-liefe-kristus,' vloekte Geert, met 'r gewone ver-ontwaardigingsuitroep... en uwe zee juist... 't kon nog best klaar...'

De drie jongens, echte buitenklantjes met rode wangen en gebruind vel, maar typische joodjes toch ook, om hun gladde zwarte bolletjes en flikkerende, donkere ogen, om heel hun pittig en levendig doen, waren binnengestoven, liepen op 'r moeder af, groetten en zoenden haar luidruchtig.

Loewietje, de jongste, stevige kerel van zeven, glibberde dan over 't natte zeil naar Geert, besprong haar verraderlijk van achteren en zat dan, de knietjes in haar vlezige lendenen, triomfantelijk de meid op de rug, tongklak-

9