Hedendaags fetisjisme

onverzadigde daarentegen is voor een andere occupatie geen plaats. Naar men het beziet kan liet eten de allerbelangrijkste en de alleronbelangrijkste functie heten. Zo de Staat, waarin voor elk individu het lijfsbehoud berust en die overigens niets voor hem betekent.

Openlijke en erkende kastevorming nu kan alleen daar ontstaan, — en is dan ook immer daar ontstaan — waar de ene kaste een onbeperkte macht over de andere bezit. Zolang slavernij, lijfeigenschap en horigheid bestaan tussen samenwonenden, maar geenszins samenhorenden, is er voor het fabeltje van de broederschap geen noodzaak. Zolang deze noodzaak er niet is, wordt er over kasteverschil openlijk en eerlijk gesproken, gelden geboorte en zelfs bezit als een superioriteit, die men geenszins als ‘kennis en beschaving’ zoekt te vermommen, om ervoor te durven uitkomen. De slaaf en de huurling hebben geen vertelseltjes over een ‘dierbaar vaderland’ van node, evenmin de ‘róture’ voor wie immers geen andere wet geldt dan ‘Soyons soumis’.

Maar slaven en horigen werden vrij — zij hoorden zelfs in latere tijden spreken over ‘rechten van de Mens’! —de knecht en zelfs de waakhond kregen ‘burgerrechten’. De noodzaak van samenwerking tussen samenwonenden, maar niet samenhorigen, bleef bestaan, maar knecht en hond waren geen willoze eigendommen meer en moesten, zouden ze vechten, ‘broederen’ worden geheten. Niet langer kon de edelman, die in toorn een lakei had doorstoken, zijn ‘goed zwaard’ breken en wegwerpen, daar het was ‘verontreinigd’ met het bloed van een ‘hondsvot’, zoals nog in de achttiende eeuw geschiedde. De Kastedrift moest zich gaan verloochenen, althans beperken en vermommen. Langzaam ziet men dan ook de openlijke voorrechten van aristocraten en aanzienlijken plaats maken voor een officiële, maar vrijwel fictieve, gelijkheid voor alle burgers. Aan de kasteheerschappij herinnert nog de samenstelling van sommige regeringslichamen.

Maar nu is tevens verklaard, waarom aristocratisme en nationalisme altijd samengaan, waarom dezelfde Hollandse aristocraat, die zich de haren uit het hoofd zou rukken, als hij zijn dochter met een Hollandse kunstschilder zag trouwen,

84