Hedendaags fetisjisme

voeten tredend. Bloedschennigen zijn zij, uit bloedschande geboren. ‘Ihr Dasein ist Sünde, ihr Dasein ist ein Verbrechen gegen die heiligen Gesetze des Lebens.’ Kan men tegenover zo veel heilige vervoering komen aandragen met het argument, dat bloedschande gewoonlijk beduidt vermenging met te nauw verwanten en geenszins met te ver verwijderden, ook, ja juist in de Griekse tragedie? Dit zijn armzalige bagatellen, die geen overtuigd antropo-socioloog mogen weerhouden, de joden te vervloeken, precies met de termen van de Griekse tragedie: ‘Auf ihn (das blutschanderische Verbrechen gegen die Natur) kann nur ein elendes oder ein tragisches Schicksal erfolgen.’ De joden behoeven nu niet langer te lamenteren, zij hebben wat hun aan misère ervoer, ruimschoots verdiend door hun misdaad tegen de heilige craneologie, want — vertelt Ch. er nog eens bij — volgens hun eigen moraal gelden onbewuste schuld en bewuste schuld gelijkelijk!

Joden zijn bastaarden, en dus naar bastaarden-aard, zwakkelijk en minderwaardig, zou men zeggen. De schrijver kan aan deze conclusie niet ontkomen, maar hij kan ze wel weer vergeten, en wanneer in een ander verband tegen het ontzaglijk gevaar van het hedendaagse jodendom gewaarschuwd wordt, op hun kracht en hun raszuiverheid wijzen en deze bewijzen uit het feit dat ze bijna geen misgeboorten vóórtbrengen!

Crossing obliterates character — en weer levert het onuitputtelijk Israël bewijsmateriaal. Vergelijk de Sefardiem met de Askenaziem, de edele donkere profetengestalten van de Spaans-Portugese joden met de onaanzienlijke figuren der zogenaamde Hoogduitse joden en ge ziet de resultaten van raszuiverheid tegenover die van rasverontreiniging. Deze bewering, alreeds op zich zelf onverenigbaar met de bloed-schande-hypothese, is even later totaal vergeten, als de Germaanse superioriteit moet worden bewezen: hun schoonheid en edele eigenschappen danken de Sefardiem... aan de vroegtijdige vermenging met Gotisch (Germaans) bloed!

Nu eens heet het dat de joden, door hun materialisme, een vet leven in de ballingschap boven een mager bestaan in hun eigen vaderland verkiezen—, dan weer, dat hun nijvere vreed-