Hedendaags fetisjisme

mentelc Dwaling, de centrale Spotvorm, waaruit alle dwalingen ontspringen, waarvan alle andere spotvormen de reflecties zijn.

Inderdaad ligt op de bodem van alles wat onder een schijn van waarheid en aannemelijkheid leugenachtig en absurd is, onveranderlijk het Nationalisme —, inderdaad laat zich alles wat, als zedelijkheid en redelijkheid vermomd, van zedelijkheid en redelijkheid vervreemdt, tot Nationalisme herleiden. Een enkel voorbeeld ter opheldering:

In de ‘bescheidenheid’ streeft het individu naar de zelf-prijsgeving, krachtens zijn eerder beschreven ‘immanente voorkeur’. Onbescheiden handelend, zou hij een hinder tegen zichzelf gewaar worden, welke hinder als correctief zou kunnen werken. Doch van de gangbare buitensporige collectieve zelfophemeling merkt hij niet eens dat het zelfophemeling is en houdt haar voor gepast nationaal zelfgevoel.¹

i. Wie herinnert zich niet uit zijn schooljaren het liedje met de vergelijking tussen ‘Napels’ en ‘Parijs’ (‘Van buiten gloed, van binnen ijs’!) enerzijds en Onszelf (‘Van buiten ijs, van binnen gloed’) anderzijds? Het eindigt zó, als ik me wel herinner:

‘Maar ik, ik zeg het rond en goed.

Ik hou het met de Nederlanden!

Wij schijnen mooglijk niet te branden,

Maar doen het, waar het mag en moet.

Wij hebben te allen tijd gegeven Den arme wat zijn leed verzoet,

Den vriend ons hart, der Trouw ons leven,

En het lieve Vaderland ons bloed...

Van buiten ijs, van binnen gloed.

Dezelfde lieden roemen bescheidenheid als een deugd voor de jeugd, de ‘bescheidenheid’ die nooit een brief met ‘ik’ begint en zichzelf ooral het laatste noemt. Met deze wanstaltige en volmaakt ongegronde zelfophemeling op de lippen, hebben ze voor het gegronde en beredeneerde zelfgevoel van het individu, dat zich drager en uitvoerder weet van het betere en schonere en daaraan uiting durft geven, geen ander woord dan hun hatelijk en duf-burgerlijk ‘eigen roem stinkt’

60