Hedendaags fetisjisme

Rede wordt alleen in de vorm van een beschuldiging, niet in die van een verzuchting, toegegeven. Geen mens komt openhartig voor zijn ‘gezonde zotheid’ uit, tegen de Rede weert men zich slechts door haar verdacht of belachelijk te maken. Het absurde kan derhalve nimmer in zijn ware gedaante worden gediend. Hier heerst de Zelfvermomming soeverein.

Deze noodzakelijkheid der zelfvermomming, uit het aanzijn der zelfweerstreving, heeft dan ons geestelijk bestaan tot een immense chaos gemaakt, een samenweefsel van dwaling en verdwazing, ‘A vast system of things hidden, things misunder-stood, things misrepresented’, waarin we alleen leven kunnen, door de onuitroeibare kracht van het vanzelfsprekendheidsge-voel, door het bijna volkomen ontbreken van wezenlijk onderscheidingsvermogen, door een kritiekloos zelfvertrouwen en een zelfverzekerdheid, waarvan men de bronnen moet hebben onderzocht, om te weten, hoe ongegrond ze zijn en die men nochtans slechts in zeldzame ogenblikken van zich afschudden kan, daar ze door de Levensdrift zelf zijn opgewekt. Drommen van spotvormen en schijngestalten verwarren het oog, verdwazen de geest. In alle gebieden zijn ze op te sporen —, doch de vraag waartoe ik mij op dit ogenblik beperk, is deze:

Welke rol spelen de uit het begrip der zelfvermomming voortvloeiende dwalingen in wat omtrent Taal als vanzelfsprekend gangbaar is? Hoe openbaart zich op dat terrein de strijd tussen Rede en Levensdrift, de verstrikkingen van de Ik-waan, de eredienst van het als ‘ideaal’ vermomd belang, het onvermogen om te (onder)scheiden, dat de foutieve groepering en de bizarre associatie baart, kortom alles dat in het voorafgegane uit een en hetzelfde begripsdefect bleek afgeleid te kunnen worden?

De volgende hoofdstukken zullen een poging zijn, op deze vraag het antwoord te geven.