Hedendaags fetisjisme

3

Uit het begrip der Zelf-weerstreving ontwikkelt zich dat der Zelfvermomming als volgt:

In het eerste hoofdstuk is uiteengezet, hoe tegenover de op-hefïende tendentie van wat zedelijk en redelijk wordt geacht, het onzedelijke en onredelijke, de zelfhandhaving vertegenwoordigt. Elk persoonlijk bestaan wortelt onuitroeibaar in het slechte en het absurde.

Beide principen (momenten, drangen, krachten, elementen of hoe ze overigens geheten zijn of nog geheten zullen worden) zijn fundamenteel, eikaars contrast en complement, ze zijn gelijknoodwendig, ze zijn gelijkgerechtigd, ze zijn gelijk-wegend, en in redelijkheid zou de mens voor het een boven het ander geen voorkeur kunnen hebben.

Deze tweespalt der zelfwcerstreving wordt door mensen in tweespalt voltrokken, zij voltrekken die in hun denken en in hun zedelijk streven, zij voltrekken die met alle energieën, welke hun animale levensdrang te boven gaan, met alles dus dat ze in zich zelf het ‘betere’ achten. De gelijkwegendheid nu der beide tegenstrevende principen impliceert de noodzakelijkheid dat van die energieën bij wijze van spreken een even groot ‘deel’ aan de instandhouding van het ‘slechte’ en het ‘absurde’ als aan de instandhouding van het ‘goede’ en het ‘redelijke’ wordt besteed.

Hier nu compliceert zich het probleem op de wijze die ik eerder vergeleek bij de wijze waarop zich ieder probleem betreffende de beweging der aarde compliceert doordat bij elke bepaling van haar positie een meervoudige gelijktijdige beweging zal moeten gelden.

Zo heeft ook de mens op meer dan één wijze aan de Twee-

3°