Hedendaags fetisjisme

ting, dus ook voor eigen taal, die dan weer niet anders dan de algemene, in hun geval de Duitse kon zijn. En ook hieraan was nationalisme vreemd. Er is een hemelsbreed verschil tussen deze individualistische taalstrijd en de collectivistische taalstrijd, waarin taalgebruik het symbool is van politieke macht en taaldwang het hatelijkst symptoom van overwinnaarstrots, doch dit wordt nimmer onderscheiden. En zo beroept zich dan ook de hedendaagse Duitser op een uit hun voorliefde voor het Duits af te leiden ‘Deutschtum’ in de grote achtticnde-eeuwse dichters en denkers, dat deze kosmopolitische individualisten vreemd is geweest, zoals overal uit de geest van hun werk blijkt.

Wat deze begripsverwarring nog hopelozer maakt, is dit, dat de betrokkenen zelf over het algemeen evenmin onderscheiden en in zich zelf voor nationalisme houden, wat het niet is. En hierin triomfeert dan weer Levensdrift over Rede, krachtens de fundamentele noodzaak der Zelfvermomming.

¹9 3