Hedendaags fetisjisme

hardnekkiglijk over ‘zwieziet’ (suicide) als het ‘pazjenten’ betrof. Gevraagd, waarom ze niet ‘zelfmoord’ zei, gaf ze te kennen dat, ‘zwieziet’ toch nog ‘iets anders’ uitdrukte. De associatie is duidelijk. ‘Zwieziet’ leerde ze, als vakterm, kennen, in dezelfde tijd, dat ze zelfmoordplegende krankzinnigen leerde kennen. Dit was nu, kan men zeggen, een onontwikkelde vrouw, maar toen de jongen, die zijn arm brak, zei ‘dokter, ik hoor het knetteren’, hoorde ik de chirurg met een medelijdend lachje om het stumperige lekenwoord, tot zijn collega zeggen ‘hij bedoelt crepiteren'. Hij bedoelde niet crepiteren, hij zei crepiteren, maar voor de brave man was de klank ‘crepiteren’ zo innig en uitsluitend geassocieerd met het begrip fractuur, misschien ook omdat hij het woord in het Frans in de algemene zin niet kende, dat het ‘iets anders’ was dan ‘knetteren’.

Onlangs had een Duitse zangeres op vertaalde teksten van Verlaine gezongen, o.a. dit:

‘So dumpfen Reigcn

Die Herbstgeigen

Stöhnen...’

(Les sanglots longs

Des violons

De 1’automne...)

‘Toch niet je dat’, schreef hoogwijs de recensent. Het kwam niet in hem op, zich af te vragen, of hij misschien in de ban zat van de ‘preconceived idea’. Maak een oningewijde wijs, dat het Duits van Goethe is, en hij zal onmiddellijk het Frans als een ‘niet-je-dat’-vertaling voelen.

Welnu, dit en niets anders, louter dit klein-subjectieve, d.i. dit on-onderscheiden subjectieve ligt, met Kastedrift (egalisatie-angst) op de bodem van alles wat de laatste jaren met een verbijsterende stupiditeit en een grenzeloze brutaliteit door ‘toonaangevende mannen’ uit alle kringen ten gunste van het behoud van het Grieks is gezegd. In hun onvermogen, om het fictieve van Taal-op-zich-zelf te vatten, ligt de voor hen pijnlijkste weerlegging van de zogeheten vormende invloed der klassieken. Al hun klassieken brachten hen nog niet zo ver, dat ze