Hedendaags fetisjisme

ker in onverstaanbaarheid gehuld, soms voor zijn veiligheid, doch maar al te vaak ‘pour épater le bourgeois’.

In het slothoofdstuk van dit boek zal worden gesproken over vertalen, zal worden aangetoond, hoe weinigen wezenlijk vertalen kunnen, ja, dat hun aantal nog geringer is, dan dat van hen, die in eigen taal behoorlijk schrijven. Jaar in jaar uit nu, zijn de klassieken vertaald door mensen, die ten eerste niet vertalen konden, en die ten tweede zo machtig bevangen waren in de associatie: klassiek-wijsheid-schoonheid (Russisch-wodka-nitsjewo) en in die andere: onverstaanbaarheid-verhevenheid, dat elke regel, elk woord werd volgeblazcn van hun eigen pompeuze retoriek, als hadden in de Oudheid de mensen nooit gekeuveld of gebabbeld of losweg een grapje verteld, maar altijd gebrald en georeerd en hun geestigheden met gewicht gelanceerd. Welnu, het is precies het krukkige, kromme, abracada-bristische, want machteloze, van die met middelmatige en niet voldoende onbevangen filologen uitgeploetcrde vertalingen, dat aan het onderricht in dc klassieken, aan de klassieken zelf die deftige bijsmaak, dat eigenaardig prestige verleent, waar Spencer al de draak mee stak, het prestige van de slecht vertaalde en onbegrepen Statenbijbel, van het officiële stuk, van de dagvaarding, van het vonnis, van het Koninklijk Besluit en het deurwaardersexploot. Vandaar het hardnekkig voortbestaan van ‘kanselarijstijl’. Vandaar het geringe succes bij de gelovige massa met moderne bijbelvertalingen, vandaar het gevoel van de man, die op die wijze ‘in de klassieken werd ingewijd’, dat hij in de vertalingen toch altijd ‘iets’ mist. Dat ‘iets’ is de ‘duistere plaats’, z.onder welke de Bijbel veel van zijn dierbaarheid inboeten zou.

Ieder die als kind op catechisatie of joodse godsdienstschool uit het o.t. leerde, heeft aan de personen van Aartsvaders, Richtc-ren, Koningen, de heugenis als aan bloedeloze, wezenloze schimmen behouden, kartonnen marionetten zonder wezenlijke menselijkheid, en dit berust voor geen gering deel op het troebele en duistere van het O.T., ook op de tekorten en misvattingen, bij de vertaling ervan begaan. Ditzelfde proces heeft aan veel, wat over de Oudheid geschreven is, datzelfde Qao vadis-achtige, starre, holle, zielloze gegeven en het is de grote verdienste van