Hedendaags fetisjisme

9

De in het vorig hoofdstuk ontvouwde zienswijze omtrent het fictieve van ‘Taal’ leidt noodzakelijk tot herziening der gangbare opvattingen omtrent uitheemse talen. Wanneer ‘taal’ een fictie is, is ook ‘oorspronkelijke taal’ een fictie. Nooit en nergens kan de taal heerschappij voeren over de Geest, dit staande te houden, mag pas recht een ‘Zonde tegen de (Heilige) Geest’ heten! Drukt een woord niets uit van wat het benoemt, is het een codeteken, dan doet het er ook niet toe, welke taal men spreekt. En al weer komt allereerst deze vraag aan de orde: vanwaar toch op dit gebied zo veel dwaling en misverstand, ook bij hen, wie het toch meer om ‘waar’ dan om ‘gelijk’ is te doen?

De houding tegenover de uitheemse taal wordt bepaald door de houding tegenover het uitheemse, tegenover het afwijkende in het algemeen. De macht der aprioristische verwachting is in dit gebied zo groot, dat van oordeel eigenlijk nauwelijks sprake kan zijn. Om deze macht te begrijpen, moet men er zich van doordringen, dat de mens niet, zoals hij waant, ‘gelooft wat hij ziet’, maar dat hij ‘ziet wat hij gelooft’. De ‘Preconceived Idea’ beheerst het ganse leven en men zegt niets te veel, wanneer men staande houdt, dat elk oordeel een voor-oordeel is. De mens is bevangen en geenszins alleen in zijn door anderen aanwijsbare persoonlijke vooringenomenheden, verblindheden en zogeheten suggesties, maar ook, en zelfs vooral, in de fundamentele gesteldheden van zijn geestelijk aanzijn.

Zo goed als door de bouw van het menselijk oog (of waaraan anders men het verschijnsel toeschrijve) elk individu aan dezelfde optische misleidingen onderhevig is, zo brengt ook de bouw van de geest een evenzeer algemene onderhevigheid aan

155