Hedendaags fetisjisme

Het Taal-fetisjisme telt zijn aanhangers bij tienduizenden, ook, misschien vooral onder de ‘letterkundigen’, die aldus, het zij met droefenis geconstateerd, tonen letter-onkundigen te zijn. De verklaring van dit alles zal volgen.

Fetisjisme is hier het ware woord! Eerst hebben we de afgod zelf gemaakt, dan gaan we hem aanbidden! Het is de geschiedenis van de onsterfelijke makkers Athos, Porthos en Aramis, de drie nobele musketiers, die in brooddronken baldadigheid wedden, dat ze op een bastion in het gezicht van de vijand zullen dejeuneren. Ze hijsen hun etenslaken, om te laten zien dat ze er zijn, dat etenslaken wordt aldus hun ‘vaandel’, ze strijden voor de ‘eer’ van hun vaandel, en het stukgeschoten vod is voortaan een heiligdom. Richelieu prevelt er schietgebedjes over. Wij fabriceren onze landstaal, om te tonen, dat wc ‘er mogen zijn’, en voor die taal moeten we dan ‘sneven’, en die taal is dan ons heiligdom, dat we tegen de ‘overweldiger’ verdedigen moeten, en waarvoor we elkaar armen en benen breken. Is er fetisjisme denkbaar, grover en zotter dan dit?

In het vorige hoofdstuk zei ik: op de bodem van alles dat absurd en slecht is, ligt het nationalisme. Maar geen groter vloek, geen erger jammer bracht het voort dan de landstalen. Door ondoordringbare muren is ter wille van de allerlaagste driften, wat wezenlijk bij elkaar hoort, voor altijd gescheiden, wat elkaar niet raakt en niet bestaat, voor altijd tezamen gekooid.

Indien we wezenlijk het voorschrift van Descartes volgen konden, d.i. ‘1’écart absolu et le doute absolu’ konden stellen tegenover de op dit gebied gangbare vanzelfsprekendheden, indien we ons konden plaatsen op het standpunt van Voltaires onbevangen ‘Ingénu’, misschien konden we dan het absurde der nationalistische groepering leren peilen en Ieren inzien, hoe totaal vreemd ze is aan al wat redelijk en wezenlijk mag lieten.

Ga in welke richting ge wilt de grenzen over, overal vindt ge dezelfde Kudde, de een doet een hap suiker of een ui meer in zijn eten, maar in alle winkels liggen dezelfde modeprullen, dezelfde ‘snuisterijen’, in alle kranten staan dezelfde praatjes, dezelfde futiliteiten, dezelfde leugens, dezelfde bluf, in alle kasten en kastetjes en coterietjes heersen dezelfde eerzuchtjcs,

i :o