Hedendaags fetisjisme

het behoud van liet een en van het ander. En noch het een noch het ander is specifiek Duits! Want wat de lettersoort betreft, is de zogenaamde Latijnse letter in oude handschriften, Duitse zo goed als andere, (ook in het Hildebrandslied) de algemeen gebruikelijke, die langzamerhand en overal, dus in Italië en Frankrijk zo goed als in Duitsland door de zogenaamde gotische vervangen werd. Gedurende de Renaissance keerden Italië en Frankrijk weer tot de Latijnse letter terug, de gotische bleef in Duitsland, trouwens ook in Denemarken, behouden, doch heeft geenszins van huis uit een Duits karakter. Meent men nu, dat Bismarck, de vurige strijder voor het ‘Eckschrift’, dit wist, of weten wilde? Geenszins. Noch zijn geestverwanten en bewonderaars. Het ‘Eckschrift’ was Duits, was ‘dierbaar’, was ‘het schrift der vaderen’ en diende behouden. Ook in Denemarken drukten de conservatieve bladen met gotische, de democratische met Latijnse karakters.

Nog dwazer staat het met de h. ‘Weil die viel bewunderten Griechen jedem anlautenden R ein h-Zeichen anfügten, glaubte man die Wörter zu adeln, w'enn man ahnlich, vor allem in Fremdwörtern, anlautendes Rh setzte. (Rhömer, Rheims, Rhatier). Der gute Deutsche “Vater Rhein” schleppt dieses h ja noch heute mit sich herum, ebenso der Eigenname Rhode, dem man deshalb seine eigentliche Bedeutung, seine Röte gar nicht mehr ansieht.’

En aldus staat het volgens dezelfde auteur met nog andere vormen en woorden, voor de ‘echt Duitse’ schrijfwijze waarvan de nationalisten vuur en vlam zijn. Van die aard is trouwens alle nationalistisch purisme. De Franse royalisten noemen zich ‘Camelots du Roy’ met een y, niet omdat ze de schrijfwijze etymologisch de voorkeur geven, maar omdat ‘le Roy’ en niet ‘le Roi’ zich associeert met hun absolutistisch ideaal.

Hoe meer nu de taal gaat dienen als collectief distinctief, d.w.z. hoe meer het nationalisme als ‘ideaal’ opgeld moet doen, hoe meer derhalve het proces der taalontwikkeling, taal-verevening en taalvermenging van zijn eigen terrein afgedrongen wordt. Het is bekend dat men in vroeger eeuwen uit de taal der schrijvers en dichters lichter kon opmaken, waar zij geboren waren, dan nu — de fictie der ‘Taal-eenheid’ was toen

i io