Hedendaags fetisjisme

In Jonn cn Peter vertelt Wells hoe het Engelse vliegeniers-korps (Royal Flying Corps) bij gebrek aan een door traditie gevormd ‘slang’ zoals de ‘public schools’ en de oudere militaire korpsen bezitten en als kostbaar distinctie-middel in stand houden, zich een eigen taal creëert. En wat voor een taal!

‘...an atrocious slang of facetious misnomers: everything one did was a “stunt”, everything one used was a “gadget”, the machines were “buses”, and “camels” and “pups”...’

Elders lezen we hoe de nieuweling die de gewijde bodem van een aristocratische ‘public school’ betreedt, onmiddellijk in de geheimen der taal wordt ingewijd: we call a tub a tosh. We call an easy-chair a frowst. To kick heet: to turf. Een blauw jasje: bluer; football: footer. Verder: brekker (breakfast), ducker, poster enz. Maar tot de jongen die ‘beefy’ en ‘crikey’ zegt, heet het: ‘You smell of a private school’ en van de ander, die ‘esteemable’ en ‘connoysure’ uitspreekt: ‘he is a bounder.’ Waarom? Wie zal het zeggen? ‘Ik ken het niet helpen’, tekent de plebejer, ‘ik berkon hem niet’, zegt elke aristocraat, met en benevens ‘tegenswoordig’, ‘georven’ en ‘begraffenis’. ‘Booien’ en ‘stiegbeugel’ is aristocratischer dan ‘dienstboden’ en ‘stijgbeugel’.

Dat groepstalen op aristocratische grondslag nimmer ‘taalzuiverheid’, logica en analogie tot basis kunnen hebben, wordt reeds uit de weerzin van de aristocraat jegens de ‘cuistre’ en de intellectueel voldoende verklaard. Dat ‘booien’ voor gedistingeerder doorgaat dan ‘dienstboden’ beduidt eigenlijk: wij hielden reeds dienstboden, toen iedereen nog booien schreef. Van die aard is eveneens de neiging, namen van villa’s en landhuizen in verouderde spelling te schrijven: dit bezit was reeds in onze familie, toen men nog ‘Jagt’ spelde en ‘Son’. De meesten volgen hierin echter maar domweg na.

Zo zal het al of niet opnemen in een aristocratische groepstaal voor elk woord wel zijn eigen, met kastedistinctieven samenhangende reden hebben, doch daarbij werken zo veel factoren mee, dat dit niet steeds vast te stellen is.

In de dagbladen verschijnen zo nu en dan annoncen en berichten, die er met hun oa’s en ea’s en andere vreemde Ietter-voegingen en streepjes en accenten machtig uitheems uitzien en