Verdediging van het Westen

die Toynbce geeft, in Palestina, hoe de oorspronkelijke bewoners van het land, door Filistijnen en Hebrcërs, verdreven worden naar een klein stukje barre rotskust tussen de Libanon en de zee. De Filistijnen, afstammelingen van de Minoïsche zeevaarders, nemen de vruchtbaarste vlakten in bezit, worden landbouwers zonder enige betekenis voor de beschaving. De oorspronkelijke bewoners leren van de Filistijnen de zeevaart, doch zij ontwikkelen deze, worden tot Pheniciërs, grotere zeevaarders dan de Minoïsche zeelieden en als zodanig van de grootste betekenis voor de cultuur. De Hebreën, die het onvruchtbare heuvelland van Juda en Ephraïm bezetten (en niet die Hebreën die op de vruchtbare weiden van Transjor-danië bleven) hebben de wereld het monotheïsme gegeven en zij zijn van de drie Palestijnse volken het belangrijkst geworden voor de wereldcultuur.

X

Beproevingen van allerlei aard werken stimulerend op de bescha-vingsmogelijkheden. De moeilijkheden verbonden aan het ontginnen van nieuwe bodem, zijn een zodanige stimulans dat we als algemene regel zien: een nieuwe beschaving ontstaat in een nieuw gebied of in een minder belangrijk gedeelte van het oude gebied. Zo vinden we de Helleense beschaving, die met de Minoïsche verbonden is, juist het minst op Kreta en op de Cycladen, de kern der Minoïsche beschaving, doch in de rest van de Griekse gebieden. Zo ontstaat de Hindoc-bcschaving niet in het Indus-gcbied doch In Zuid-Indië, de Verre-Oosterse beschavingen (verbonden met de Chinese die het Hoangho- en later het Jangtsckiang-gebied beheerste) ontstaan niet in die gebieden doch in Zuid-China (Kanton) en in Japan.

Wel de sterkste stimulans van dit type is de overzeese kolonisatie, ook en vooral omdat door de scheepsvcrbandcn waarin kolonisatie plaats vindt, het oude stamverband gebroken wordt, gemakkelijk stam- en rasvermenging plaats vindt en inplaats van het „bloed”, de gekozen leiders als de voornaamste band tussen de kolonisten gelden. Dat Carthago zoveel belangrijker werd dan Tyrus, Syracusc van veel meer betekenis dan Corinthe, dat de onbetekenende Etrusken uit de Levant, als kolonisten in Italië de beschaving in Latium (Rome) brachten, zijn evenzoveel bewijzen hiervoor, als het feit dat het Griekse epos ontstond bij de kolonisten van Jonië, het Teutoonse in Engeland (Beowulf), het Scandi-naafse op Ijsland. Dat de Griekse stadsstaat bij de kolonisten van Jonië, Dorië en Aeolië ontstond, uit een nabootsing van de schecps-

75