Verdediging van het Westen

tonen dat de intellectuelen zich buiten de realiteit moeten houden, indien men uitging van het feit dat ze een geweldige maatschappelijke macht zijn door hun werkzaamheid, en slechts machteloos door gebrek aan maatschappelijk inzicht en aan wil tot sociale machtsvorming. Hoe redeneert men zo’n voor de hand liggend feit weg? Wel, men bewijst dat er nagenoeg geen intellectuelen zijn, door alleen scheppende persoonlijkheden, d.w.z. de intellectuele elite, „intellectueel” te noemen. De rest van de intellectuelen wordt tot de „middenstand”, en die middenstand beheerst de maatschappij, met haar door Christelijk ressentiment gevoede drang naar gelijkheid, — de intellectuelen, de eigenlijke intellectuelen, de élites, zijn onttroond.

Juist is In deze opvatting alleen het inzicht in de groeiende betekenis van de „middenstand”. We gaan inderdaad naar een midden-standswereld, dat is het alles overheersende feit van onze tijd, en de triomfen van het fascisme, de nederlagen van het oude arbeiders-socialisme, de ontwikkeling van het bolsjewisme, zijn, evenals de gang van zaken in West-Europa en Noord-Amcrika, niets anders dan even zoveel kanten van dit geweldige proces, dat nog ternauwernood door iemand in zijn gecompliceerdhc d en in zijn grootheid begrepen wordt. Maar is dat proces er een van de groeiende gelijkheid?

Dat is een misverstand, dat slechts ontstaan kan door een onjuiste interpretatie van enige economische verschijnselen. Een maatschappij die streeft naar een „living wage”, een „menswaardig minimum-inkomen”, als onderste grens van het materiële leven, een maatschappij die dus èn het lompenprolctariaa: èn het proletariaat wil wegwerken, een maatschappij die, ten dele gedwongen door de techniek nodig voor het verkrijgen van een living-wage, ten dele om morele redenen, de grote bezitters en de parasieten wil wegwer-ken, zo’n maatschappij verwezenlijkt de idealen van de middenstand, maar ze is juist daarom géén gelijkheids-wcreld. Immers de middenstand heeft zich altijd èn van de „klassen” èn van de andere „echte” standen — de middenstand is geen „stand” doch een verzameling van „groepen”, en men zou een nieuwe naam voor haar moeten bedenken om begripsverwarring te voorkomen — onderscheiden door haar verzet tegen gelijkheid; en haar fascistisch verzet tegen de proletarische gelijkmakerij is onder de leuze der hiërarchie, der corporatieve structuur van de maatschappij gegaan. De triomf van het fascisme bewijst hoe sterk het verzet tegen de „gelijkheid” in de maatschappij leeft. Dat het fascisme niettemin op de allcrstompzinnigste vormen van kazernisme uitloopt is een feit dat hier niet nader uitgelegd kan worden. Maar men maakt zichzelf

47