Verdediging van het Westen

Jonkers en de officieren zeer in het bizonder — en dat het z’n populariteit niet dankt aan de verkondiging van een, trouwens nog verre, ondergang, doch aan de lofzangen op de krachtpatsers. Zo hebben ook Stoddard en Madison Grant e.d. niet daaraan dat ze de ondergang van het blanke ras verkondigen, doch aan hun ophemeling van dat ras hun populariteit te danken. Het geval Huizinga is zozeer verbonden met het verlangen naar een geestelijke autoriteit bij de in de penarie zittende beter-gesitueerden — we leven thans in Nederland onder het régime Colijn-Huizinga, steunend op het Roq^nse stemvee — dat het niet nodig is er nog meer woorden aan te' verspillen — Ortega tenslotte, de minst populaire van allen, dankt z’n opgang vermoedelijk toch ook aan een paar misverstanden; aan de ene kant Is z’n élitebegrip zonder enige verplichting, zodat al de parasitaire intellectuelen en artisten zich tot zijn élite kunnen rekenen en neerzien op de horden, niet beseffend dat ze zelf bok een horde zijn; aan de andere kant bevredigt hij de graag scherpzinnig doende, op Ingewikkeldheden beluste, fijnproevers, die hem onmiddellijk van alle maatschappelijke realiteit ontdaan hebben, en niets van hem overhouden dan een hoeveelheid moeilijk te ontwarren geredeneer, wat men dan gemeenlijk „dialectiek” pleegt te noemen.

Op dergelijke wijze komen boeken in het middelpunt der belangstelling, door hun ondeugden en soms zelfs ondanks hun deugden (Spengler, Ortega).

Zo zou ook Arturo Labriola kans op succes gehad hebben, want z’n boek heeft een paar nare en maniakale trekken waarop we aanstonds willen wijzen: het plaatst de Italiaanse beschaving hoog boven die van alle andere volken en gebieden, en het is fel anti-Germaans, waarbij dan als de Germanen bij uitstek, de Angelsak-sers, de Engelsen en Amerikanen beschouwd worden — het is razend anti-Engels. Dat zou tot populariteit in Italië hebben kunnen leiden, indien niet het Italië dat Labriola bedoelt, dat van de Romeinen, van de grote tijden der Katholieke Kerk, van de Renaissance, van de grote geleerden en denkers was, en allerminst het Italië der fascisten, zeker niet in z’n tegenwoordige germaniserende fase.

Labriola heeft dus geen staat, geen volk, geen partij, geen beweging, groep of kliek, zelfs geen reclame-makende uitgever om z’n boek te propageren en dus zal er wel niet veel notitie van z’n belangrijk geschrift genomen worden.

Toch is de schrijver geen onbekende. Gedurende een hele periode 16