De Soete Bazinne

Mannen hebben hun wambuis losgeknoopt, leunen achterover of steunen met beide handen de dronken kop. Sommigen snurken met het hoofd op de borst, maar aan de meeste tafels en vooral aan de hoofdtafel is het nog zeer luidruchtig. Men zingt en roffelt met de vuist de maat op het zware eiken tafelblad. Hier is Steven Lamshouck de gastheer. Rondje na rondje schenkt hij in met onzekere handen, want hij heeft in de namiddag bericht ontvangen, dat twee van zijn Levant-schepen behouden in Texel zijn binnengevallen. Hij is bijna dronken en praat onophoudelijk. En dan roept hij opeens met overslaande stem: „Oorlog is onzin! Kunnen we ze lekker zuipen van verloren schepen?... Leve de vrede!!... Laten we delen met de Engelsen... ieder de halve wereld... kunnen we iedere avond zuipen... twee Levant-schepen weer binnen... drink eens op mannen... het kan lijen... leve de vrede... zuip!”

Een zware kapitein rijst op van zijn stoel. Ook hij is bijna dronken. Met een klap op de schouder slaat hij Steven Lamshouck op zijn stoel terug, grijpt waggelend een glas en gooit hem de inhoud in het gezicht, roept:

„God-ver-domme... vuile lafaard... wat vrede! Wat vrede! Is je pens nog niet dik genoeg? Aan de grote ra... aan de grote ra hang ik je onder de bezem... de zee zullen we uitbezemen... en met jou dweilen we dat parlement aan! ”

Weer grijpt hij Steven Lamshouck beet en trekt hem omhoog. Anna Swaerdemaeckers snelt toe, met angst en beven heeft zij dit verwacht na de waarschuwing van Ysbrandt de Graef. Maar wat kan ze doen, niet meer tappen betekent de ondergang van haar nering. Met de moed der wanhoop dringt zij zich tussen de twee mannen. De kapitein grijpt haar, drukt haar tegen zich aan en zoent haar op de mond, en nog eens, en nog eens. Anna Swaerdemaeckers gilt. De kapitein laat haar niet los, lalt: „Ik loer al de hele avond op je... en op dat vette zwijn... dat ik nou z’n hersens insla!”

En dan is er een andere zware kerel, een stuurman, die nog nuchter is. Hij grijpt de kapitein beet, dreigt:

„Los de waardin... de zoete bazinnetjes zitten in de Pijlsteeg.” „Opgelazerd, stuurman... of ik trap je het Damrak in.”

Eén klap. Anna Swaerdemaeckers is vrij, de kapitein ligt tegen de grond, Steven Lamshouck stort zich op hem. In een oogwenk is het gevecht algemeen, iedereen vecht tegen iedereen. Stoelen en banken worden omgeworpen, schalen bonken op de grond, glazen breken, er

38