Er is geen gisteren, er is geen morgen

Het viel hem zwaar om de huishoudster te verzoeken de honneurs waar te nemen. Hij had zo graag gezien dat Francina zijn vader eer had bewezen. Chaim is een sjeik, dat zit blijkbaar in de Koerlanders.

De huishoudster was prettig voor het oudemannen-oog. Welgevormd en goed verzorgd. Daarbij glimlachte ze op een aantrekkelijke manier. Haar stem was welluidend, haar ogen vonkten soms lokkend. Ik schatte haar leeftijd tegen de vijftig zodat Francina geen enkel gevaar te duchten had. Zij loopt onbedreigd aan de kop met haar achtentwintig jaar, haar benen en haar billen. Terwijl ik dit zat weg te flitsen onder het genot van de koffie dacht ik aan Ruben. Zo’n vrouw voor Ruben zou een nieuw leven voor hem betekenen. Uitgesloten. Zonder zijn verdriet kan hij niet meer leven. Zijn leed is een karaktereigenschap geworden.

Toen de huishoudster haar werk had gedaan konden we praten.

‘Hoe lopen de zaken, Chaim?’

‘De omzet stijgt, vader. We exporteren veel en beginnen nu op de Afrikaanse markt.’

‘En je kosten?’

‘Tja, die stijgen natuurlijk ook. Vooral de post salarissen en lonen.’

‘Geef je straks cijfers over het eerste halfjaar?’

‘Nee vader. Dat is niet nodig. De beurs heeft voldoende vertrouwen in ons. Ondanks die downstemming blijft onze koers op peil. Of is soms een paar punten hoger.’

‘Hoeveel dividend heb je in gedachten, Chaim?’

‘Nou, vader, boven tien procent wil ik niet gaan.’

Toen hij dat zei keek hij naar de grond. Mensen ver-

95