Er is geen gisteren, er is geen morgen

over de aarde hebben gevlogen. En ik dutte daardoor heerlijk in. Toen Bertus me wekte schrok ik. Mijn ontwaken leek niets op dat van Venus. Daarom glimlachte Bertus op een vreemde manier. Ik gebruikte geen lift om Chaims eerste-woonlaagflat te bereiken. Eén verdieping met een lift is onzin en bovendien kon ik zo het laatste restje slaap overwinnen.

Fit als een renpaard stond ik voor zijn deur en belde. Alsof hij achter de deur had staan wachten, zo vlug opende hij. Ik schoot in de lach. Zei ouderwets-jiddisj: ‘Oi!?’

Hij lachte ook. Wanneer hij zo lacht is hij een Koer-lander, goddank. En dan heeft hij ook wel gein.

‘Had u niet gedacht, vader! Sinds die sjabbes dat ik niet gekomen ben om te horen wat een jehoede is, zit ik al achter de deur te wachten tot u komt om het me te vertellen. Nah, naar uw zin! Kom d’r in, vader! Sore, breng de koffie op!!’ Dat laatste riep hij naar binnen.

‘Chaim, Chaim, je Francina is niet thuis! Nee, jongen, je sore is niet bij haar koffie!’

Chaims hele gezicht was pret. En zijn Francina was inderdaad niet thuis, want zo speels-jiddisj is alleen maar mogelijk zonder Francina.

‘Ze komt zo, vader. Ze is naar de kapper en dan weet u het wel.’

‘Ik weet niks van een kapper, m’n jongen, ondanks mijn regeringstijd over het kosmetische rijk. En wat doet Francina bij de kapper? Offert ze heur haren zoals de orthodoxe joodse vrouwen?’

‘Hou op, vader. Francina met een bandeau!’ Chaim lachte niet meer. Zijn Francina zonder haar mooie haren maar met pruik lokte hem niet. Integendeel.

93