Er is geen gisteren, er is geen morgen

wenkbrauwen, een rechte neus, een vastberaden mond en kin. Al grijs aan de slapen, want hij was toen vijfendertig jaar. Zijn hele wezen was ernst totdat hij begon te glimlachen, te lachen. Dan ging de zon op. De combinatie van stoerheid en glimlach en dwingende ogen maakte van hem een begeerlijk man voor vrouwen. Jagen deed hij niet, ze kwamen vanzelf. Blijkbaar ook mijn Judith. Als nauwelijks meerderjarige jongeman vocht hij mee in de onafhankelijkheidsoorlog van Israël. Vocht daarna door op alle fronten die de westerse wereld en de Arabieren opwierpen tegen Israël. Hij praatte daarover nauwelijks. Hij deed. Wat? Veel organisatorisch werk in het leger, voor de landbouw, om het water, voor hulpfondsen uit het Westen. Misschien ook wel veel werk voor de geheime inlichtingendienst. Hij had een doctorstitel, zijn officiële kostuum in de wereld, maar wat hij werkelijk was en deed wisten alleen hij zelf en zijn directe chefs. En als doctor in de chemie ontmoette hij Judith, daar in Leiden.

Het is goed dat ouders bijna niets weten van het erotische en liefdeleven van hun kinderen. Wat er geweest is tussen Judith en Eli Veidt is voor Debbie en mij een gesloten boek. Wij constateerden slechts dat Judith bijna niet thuiskwam, dat zij een tijdlang er niet rooskleurig uitzag en bijzonder kribbig was tegen mij. Toen Eli Veidt uit Leiden vertrok, werd Judith ziek, zo erg dat ik haar met een ziekenauto moest gaan halen en haar kamer in Leiden sloot. Debbie en ik spraken niet veel in die verplegingstijd. Daarvoor had Debbie het te druk en ze sliep slecht. Ze toonde een bijna dierlijk moeder-instinct en ging totaal op in haar taak. Onze oude huisarts was zo weinig mededeelzaam dat ik op een dag bijna

«7