Er is geen gisteren, er is geen morgen

zelf genoteerd door uw herinneringen aan uw vader. U had negentien jaar geleefd en geleerd wat zakelijk fatsoen en vertrouwen is. Gegroet voor vandaag, Mare Koerlander.’

‘Meneer de Engel, alstublieft! Eén kleine wenk, één vonk voor Judith,’ smeekte ik.

‘Goed dan. Omdat u nooit hulp vraagt aan de duivels. Omdat u de Asmodee buiten uw huis houdt. In Judiths leven is een niet-jood. Maar vergeet niet dat de Almachtige niet alleen Hebreeërs schiep.’

En de Engel des Heren was vertrokken. Tweemaal groeten doet hij nooit.

Judith bleef tot na het weekend. Maandag vroeg reed ze weer naar Leiden. Ernstig. Door het gesprek dat ik zaterdags met haar had.

Het ging bijna vanzelf. Ik besef dat de Engel des Heren een handje hielp.

Eerst zorgde hij ervoor dat Lenie, ons meisje, werd weggeroepen om haar moeder het weekend te gaan helpen. Want haar moeder had een steenpuist op haar linkerbil gekregen. Zo maar ineens. Onze werkster kon Lenie niet komen vervangen omdat haar man vrijdagavond een borreltje te veel had genomen in zijn klaver-j asclub en daarna een politieagent had gevloerd. Deze echtgenoot moest uit het hoofdbureau van politie worden gehuild en de partizanen van de kaartclub moesten te haren huize worden onthaald. Anders kwam er geen vrede en onze werkster zou dan iedere vrijdagavond haar man ‘op haar lip moeten laten zitten’.

Daarna gaf de Engel des Heren een impuls aan mijn Judith. Zij wilde koken, zij wilde ons trakteren.

80