Er is geen gisteren, er is geen morgen

Ik stond op. Opende de deur naar het balkon. Ik trad naar buiten. In de zon en de frisse wind. Zag mijn achtertuin van boven af. Zag mijn vruchtbomen. Keek naar links, naar rechts. Over de tuinen en de boompartijtjes van mijn buren. Ik haalde diep adem. Voelde de zuivere lucht mijn longen binnendringen alsof nieuw leven in mij gegoten werd.

En opeens besefte ik dat ik niet meer alleen stond op het balkon. De Engel des Heren was gekomen. En ik hoorde zijn stem.

‘Gegroet, Mare Koerlander.’

‘Wat bent u lang weggebleven, meneer de Engel.’

‘U had me niet nodig, Mare Koerlander.’

‘Waarom bent u gekomen? Gaat er iets gebeuren?’ vroeg ik zacht.

‘Ja. Uw drie kinderen zullen u binnenkort nodig hebben. Uw Deborah kan dat niet aan. Ongelooflijk veel vrouwen kunnen dat op speciale momenten niet. Dan overspoelt haar gevoel haar verstand. Maar dan moet de voorbijganger inspringen.’

‘Betaalt hij daarmee dan een deel van zijn verzorging?’ vroeg ik.

‘Ja,’ antwoordde de Engel, ‘zoals een voorbijtrekkende clochard houtjes hakt of de schuur opruimt. Daarmee betaalt hij zijn bord soep en het pakje boterhammen voor zijn verdere tocht.’

‘Wat gaat er komen, meneer de Engel?’

‘Niets. De Almachtige gaf u goede hersens en een analytisch vermogen. Gebruik die.’

‘Wilt u mij een beetje helpen, meneer de Engel?’

‘Alleen met de stand van uw rekening. Maar u had me ook daarvoor niet nodig. U hebt daarnet de stand

79