Er is geen gisteren, er is geen morgen

Hemelvaartsdag. Een hoogtijdag. Een zondag zegt men.

Voor Deuteronomium 5 : 14, waarin geschreven is: Dan zult ge geen werk doen, hebben de meesten een eigen exegese: Blijf op uw bed liggen. Sinds mijn levensbewustzijn heb ik waargenomen dat men hiermee begint. Soms biedt men tegen elkander op met late uren. Heerlijk, pas om elf uur opgestaan, enkele kampioenen bereiken twaalf uur. Zeker zijn er enkele niet geregistreerde records zoals laat in de middag. Vooral in de winter. Maar Mozes heeft hoogstwaarschijnlijk niet verwacht dat zijn leerstellingen nog eens koude en koele stranden zouden bereiken.

Ik ben op tijd van de echtelijke sponde opgestaan. Zoals altijd zeven uur. Debbie houdt het bij de opvattingen van dit volk, maar de kampioenen heeft ze heel haar leven niet willen bevechten. Om acht uur volgt Debbie en de sponde wordt grondig gelucht. Lakens en dekens op het balkon, het kan haar niet schelen of de buren het een beetje shocking vinden. Maar om tien uur neemt zij de ergernis weg en om kwart over tien is deze sponde weer ontvankelijk. Voor de slaap, de liefkozing of de paring.

Sinds jaren volg ik een mesjoggaas zoals onze vrienden zeggen. Voor acht uur, nog nuchter, maak ik een wandeling. Debbie heb ik al vroeg in ons huwelijk geleerd deze mesjoggaas te aanvaarden. Protesten zijn er dus nooit, zelfs niet wanneer er sneeuw ligt. Mijn moeder - zij ruste in vrede - heeft deze zelfstandigheid nooit willen accepteren. Ik hoor haar stem nog wel eens wanneer ik door de sneeuwbagger worstel.

‘Verschwarzter nar, mesjoggene Nimrod, zoek je dan met alle geweld een longontsteking?’

72