Er is geen gisteren, er is geen morgen

Hij zei, terwijl hij behulpzaam het doosje gebak even vasthield, zodat ik mijn kaart kon neerleggen op zijn stempelbalkonnetje:

‘Da’s attent, meneer, da’s attent. Zit er genoeg in voor vier man?’

‘Voor zes,’ antwoordde ik, mijn kaart neerleggend.

‘Komt ook op. Heb maar geen zorg,’ stelde hij me gerust.

‘Goed,’ zei ik weer. ‘Neemt u ook het pak op m’n duvel over, wanneer ik zonder iets thuiskom bij mijn vrouw?’

‘Ik ken uw vrouw niet. Loop maar door, meneer Sinterklaas, ik neem geen enkel risico. Dat heb ik thuis al meer dan genoeg.’

We lachten zoals mannen kunnen doen, die soms toch wel een beetje benauwd zijn voor het mondje van hun huisvrouwen. Ik liep door en daar zat enemeter-vijfentachtig met zijn aflaat op schoot te rijden naar zijn Debbie.

Het viel mee. Gebenschte Engel des Heren. Hij had Debbie veel te laat doen thuiskomen van haar bridge-middag, die bovendien gekoppeld was aan een verjaardag. Debbie stond nerveus te kibbelen met onze gezinshulp voor dag-en-nacht, die teruggekomen was van een vrije middag. Ook te laat door die gebenschte Engel des Heren.

‘Mare,’ zei mijn Debbie, ‘ik ben een beetje laat. Vind je het heel erg dat we niet direct kunnen eten?’

Ah! Aangrijpen, Mare Koerlander, zei een afgezant van de duivel.

‘Het ligt er maar aan wat we direct zouden hebben kunnen eten, Debbie.’

7°