Er is geen gisteren, er is geen morgen

kleinere jongens alvast waren begonnen zich te wapenen.

Een man die laat is voor het avondmaal omdat hij de hele middag heeft zitten gezelzen na een forse lunch voelt zich schuldig tegenover zijn vrouw. Vooral wanneer hij moet verwachten dat zij iets bijzonders heeft gekookt om een hongerige en daardoor opgetogen Kloris aan haar tafel te verwennen. De gedachte straks weer te moeten eten benauwde me, want ik verbeeld me een matig man te zijn, die zo nu en dan eens uit de band mag springen. En dat had ik vanmiddag gedaan. Wat kon ik doen? Telefoneren dat ik pas om tien uur zou thuiskomen omdat ik nog een paar belangrijke besprekingen had? Of net doen alsof ik me niet lekker voelde en zelfs geen kop thee wilde hebben? Of zorgen voorwenden, zodat mijn eetlust totaal was vergaan?

Ik verwierp het allemaal. Niet liegen. Geen komedie spelen tegen mijn Debbie. De waarheid Mare. Debbie is een verstandige vrouw en ze zal het begrijpen. Die bijzondere schotel koop je af, Mare, met een heerlijk dagje uit. Ook naar Amsterdam. En dan eten in diezelfde tent waarheen Floris je heeft meegetroond. Een duur restaurant met een chef-kok, die zijn gewicht in goud waard is. Maar iets moest ik toch doen. Het is verdacht wanneer een man laat thuiskomt met bloemen en wat lekkers - maar het is een klassiek middel dat toorn bezweert. Dus liep ik naar de bus met bloemen in mijn linkerhand en een doos gebak op mijn rechter onderarm. Een gemengd beeld van huwelijksaanzoek en bezwering van echtelijke ruzie.

En ik klom in de bus. De chauffeur was een Gijs de conducteur-type van de radio, anno dazumal.

69