Er is geen gisteren, er is geen morgen

‘Is het zo erg, Floris?’

Hij staarde naar buiten. Grijze zeemansogen in een gebeeldhouwde kop. Glad geschoren. Alleen een paar rimpels van de neusvleugels tot de mondhoeken. En wat kraaiepootjes aan de slapen. Ik herinnerde me een Vlaams schilderij. F Hips de Goede s kanselier Kolin door Jan van Eyck.

‘Erger. Vooral als je zo’n geboren familievader bent zoals ik. Een vent die zich graag met alles wil bemoeien en zich nergens mee bemoeien mag. Doe je het toch krijgen je kinderen de pest aan je. En je vrouw gaat denken: Wat wordt ie oud.’

‘Je vertelt me hetzelfde als mijn broer Salomon,’ zei ik wat dof.

‘Wanneer spreek je hem weer?’

‘Over een paar maanden komt hij even over.’

‘Mare, vraag hem dan eens of hi j dit ook heeft meegemaakt. M’n jongste zoon, achttien jaar, had vorige week de brutaliteit om te vragen: “Hé, vader, wat kent u eigenlijk”?’

‘Lyceum?’

‘Ja. Vijfde klas. Nou jij. Zitten alleen nog vol boekjes en hebben het lef te vragen: “Wat kent u eigenlijk?” Dit ken ik, Mare, dat weet je. Geld maken, een huishouding met vrouw en vier kinderen goed te eten geven, fijn te kleden, een knoert van een bruidsschat voor de dochters en een ijzeren ouwe dag. En dat durft te vragen: “Wat kent u eigenlijk?”’

‘Wind je niet op, Floris. Het leven zal hun wel antwoorden.’

‘Dat deed ik nou zo graag zelf. Weet jij een ander antwoord als een opsomming van het vette der aarde?’

64