Er is geen gisteren, er is geen morgen

het beste kistje dat hij in huis had. En omstandig staken wij onze sigaren aan. Sigaren roken is een ritus en Floris is een hogepriester.

‘Vrouw goed? De kinderen goed?’ vroeg hij.

‘Ja. En bij jou, Floris?’

‘Ach, kerel zo langzaamaan word je ziende,’ antwoordde hij wat somber. Hij schudde daarbij zijn hoofd als een grommende buldog. Toen zo’n nijdige veelbetekenende trek aan zijn sigaar en een grote wolk tabaksrook. Een gecamoufleerde zucht.

‘Moeilijkheden, Floris?’

‘Mare, ik ben nu vijfenvijftig. Ik ontdek dat m’n vrouw ergens een vreemde voor me is. Mijn kinderen? Soms voel ik me als de conducteur van een trein. Reisbiljetten alstublieft. Even knippen, dank u wel, dank u wel. Je rijdt gezamenlijk en je hebt niets met elkaar te maken als de spoorkaartjes maar in orde zijn. En moeder ondertussen maar snoepjes aan ze uitdelen. En ze daarmee aan haar binden.’

‘Floris, wat jij meemaakt is het lot van bijna alle huisvaders. De kinderen scharen zich om de moeder. Matriarchaat.’

‘We hebben niks, Mare.’ Hij trommelde wat op het tafelblad.

‘Je hebt je zaken. Je hebt je hobby’s, Floris.’

‘Goddank ja. Weet je, Mare, als ik mijn postzegels niet had en mijn klassieke platen dan was ik een kroeg-loper. Misschien ook een hoerenloper. Aan postzegels en muziek trek ik me uit mijn eenzaamheid. Ik dank God, dat er nog geen bijzonder grietje met een draaiend kontje voor me uit is gaan lopen. Anders was ik al prijs geweest.’

63