Er is geen gisteren, er is geen morgen

de krediet, zijn derde krediet enzovoort, enzovoort. En hij bouwde maar en imponeerde zodat alleman er stil van werd. En in de maand januari van een nieuw jaar bepaalde hij al: over dit jaar geef ik zoveel procent dividend. Wanneer hij weer lenen moest, bepaalde hij dat dividend lekker hoog en liet op tijd de geruchten los dat het zo best liep. We hebben veel van zulke Klazen. Jammer en gevaarlijk voor dit mooie kleine land.

Amsterdam. Druk en gezellig. En oud. En op veel plaatsen uitgewoond. Zo iets noemen we romantisch, maar in wezen is het kapot en verwaarloosd. Antiek is mooi als het gaaf is en goed verzorgd.

Op de wallekanten het blik. Deur aan deur. Soms in dubbele rijen zodat het verkeer stremt. Claxonneren en vloeken en dan weer een eindje optrekken. Nooit die grachten dempen, zelfs niet die stinkende sloten die de wederdopers nu walletjes noemen. En ook niet het blik opvangen op goede parkeerplaatsen aan de rand van de stad. Of in torengarages. Romantisch blijven, heren, maar doe dan iets om het te kunnen blijven.

Ik betrapte me zelf plotseling. Elou op met dat gekanker, je lijkt Ruben wel. Voor hem deugt er toch ook niets meer in deze moderne samenleving? Ik dacht verder aan Ruben. Zonder materiële zorgen leven kan hij gelukkig wel. Voor ouderdomsrente is hij nog te jong, hij is pas zestig jaar. Als orkestviolist is hij uitgeteld, want zijn zenuwen zijn kapot. Met iedere dirigent zou hij op slag ruzie hebben. Geen breidel meer voor Ruben. Les geven kan hij nog goed en hij doet dat met plezier. Het maakt hem rustig en geeft hem een beetje vreugde. Jong talent opleiden tot vakmensen is nog een klein

61