Er is geen gisteren, er is geen morgen

En Debbie lag in mijn armen. Zachtjes snikkend om Judith die ze verloren dacht. Om haar drie kinderen, die volwassen waren en haar niet meer nodig hadden. Daarom lag deze verdrietige moeder in de armen van de voorbijganger. Omdat van die voorbijganger een rust uitgaat die beter en menselijker is dan de brouwsels van de alchimisten.

Terwijl Debbie gepasseerde nacht rustig sliep, lag ik enkele uren wakker. De zaken van Chaim bevochten in mijn hoofd de voorrang boven Judith. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik mijn dochter nog niet gesproken had.

Daarom reisde ik naar Amsterdam om eens met oude zakenvrienden te praten. Voor acht uur had ik ze getelefoneerd. Ik vouwde mijn ochtendblad open. Iets dwong me de onbenullige binnenlandse politiek over te slaan en ik las financiën. Het koersblad deed me denken aan de muur van een Oudperzische tempel waarop rijen na rijen vreemde tekens. Een taal voor de onderzoekers. Een aparte wereld.

De beurs van New York zwaar gekelderd. De beurs van Amsterdam blijft een teringlijder. De krantenjongens huilen niet omdat ze zelf iets hebben verloren maar omdat het van hen verwacht wordt. Als iemand grootkapitalist is en hij vindt in zijn krant alleen koerslijsten die belangrijk lager zijn dan de vorige dag is hij niet in zijn sas. Hij wil beklaagd worden. Hij wil huilen. Daarvoor zorgen die krantenjongens van financiën. Hoe warm het was en hoe ver. Hoe mooi het was en hoe erg is het vandaag.Here, here, wat een klappen. Zo maar in één dag 6 miljard dollar minder waarde dan gisteren. Is het niet om subiet vergif te nemen?

59