Er is geen gisteren, er is geen morgen

dend geworden? Wanneer zal de tijd gekomen zijn dat zij die woede niet meer koelen op hun buren maar elkander opruimen? Karei de Grote, wel geen Teutoon, maar ook zo’n lieverd, was juist zo goed begonnen met de Saksers, die niet zo vlot christenen wilden worden. Vreemd, zo’n marsorder.

‘In de naam van Christus ruim ik jullie op.’ Er zijn meer van die zonderlingen geweest, zelfs een Heilige Vader die de Albigenzen niet mocht. Aan zijn marsorder voegde hij toe: ‘Een beetje wreedheid mag wel.’

Vreemd, vreemd, vreemd, op de maat van mijn stappen door mijn huiskamer herhaalde ik dat telkens weer. Ik liep naar de voorvensters van mijn woonzaal. Keek naar de voortuin. Ik liep naar de achtervensters van mijn woonzaal, keek naar de achtertuin. Toen veranderde ik van koers, liep naar de glazen zijdeuren van mijn woonzaal. Keek naar de zijtuin. Opnieuw de voortuin, opnieuw de achtertuin, opnieuw de zijdeuren. En weer zo’n slachtmeester in mijn gedachten. Djengis-Chan, Filips de Tweede, Napoleon. Tjonge, tjonge, hoeveel ken ik er niet en hoeveel ben ik er vergeten. De geschiedenis krioelt van mannen en vrouwen die mensenlevens niet tellen. Veel minder dan een aannemer zijn vrachtwagens met grind. Op en neer, op en neer door mijn doorgebroken woonkamers, rrujn woonzaal.

Ik had Debbie niet gehoord. Plotseling haar stem: ‘Wanneer je uitgewandeld bent, ga ik koffie inschenken.’

Het had de uitwerking van het ‘ho knol’ van een voerman. Ik stond stil, midden in mijn parcours, tussen de schouw en de porseleinkast.

‘Ik dacht,’ zei ik een beetje onbenullig.

‘Jij denkt altijd.’

47