Er is geen gisteren, er is geen morgen

‘Wat een schatzeponempie heeft ze toch. En hij? Hij valt me enorm mee al is het een Duitser.’

Ik ertegenin. Niet tegen de prinses, niet tegen de prins. Maar samen met de rabbaniem.

‘Ze hebben gelijk dat ze niet in de kerk wilden zijn.’

‘Wie?’ vroeg Debbie, terwijl ze een slok van haar koud geworden koffie nam.

‘De rabbaniem,’ antwoordde ik.

‘Doen we er goed aan Oranje onze rug toe te keren? Is dat onze dank voor drieëneenhalve eeuw vredig leven? Ja, die Russische en Poolse en Duitse joden en al die vervolgden, ja die zou ik groot gelijk geven. Maar hier?

‘Meer dan honderdduizend. Hier!’ zei ik schor. Want ik dacht aan de tientallen die ik nooit meer zal zien. Ik dacht aan mijn broer Ruben, die alleen en treurig leeft in Rotterdam. Alleen en opstandig omdat zijn vrouw en kinderen gebleven zijn in een van de Teutoonse vernietigingskampen.

‘Daaraan is dat kind toch niet schuldig? En Israël heeft toch weer een gezant in Bonn? En ze doen toch veel zaken met de moffen?’ Debbie sprak nerveus, maar vergat niet te kijken. Het sprookje van Doornroosje en de prins. Het sprookje dat de mensen vertedert.

‘Geld wast bloed niet af,’ zei ik.

‘Doen ze het weer niet goed in Eretz,’ riep ze fel. Want mijn Debbie is ook zioniste en lid van de wizo.

‘Ik weet het niet,’ bekende ik.

‘Juist, je weet het niet. En dan een troep jidden over heel de wereld doet zaken met de moffen. Voor die wast geld het bloed wél af. En ze reizen door Duitsland en Oostenrijk.’

‘Vind jij dat normaal?’ Ik werd langzaamaan boos.

45