Er is geen gisteren, er is geen morgen

‘Hier. De zwarte plekken zijn de oogholten, de tandeloze mond, dat bruingele is de oude schedel, het groen is het eeuwige leven. Want de dood leeft op het eeuwige leven.’

Ik keek naar hem op. Ik zag zijn haren niet meer. Ik zag zijn ogen, zijn verbeten mond, zijn harde kaken. Een apostel na een boetpredikatie. Opeens werd zijn gezicht weer alledaags, de manmeid.

‘En,’ vroeg hij fel. ‘En? Daarvoor moet ik op mijn knieën voor die kunstsjaggeraars. Met hun volgevreten pensen en streepjesbroeken. Daarvoor moet ik smeken om een plaatsje op een expositie. De vuile ellendelingen!’

Toen greep David in. Hij geneerde zich voor zijn geëmotioneerde vriend.

‘Hé, Egbert, mijn vader is onschuldig. Wil je daar even aan denken. Hou je kruit maar droog voor vanmiddag.’

‘Neem me niet kwalijk, meneer,’ zei Egbert Jan nu, terwijl hij nerveus een shagje begon te draaien.

‘Ik neem u niets kwalijk, jongeman. De jeugd moet opstandig zijn en een plaats opeisen. Doen jullie dat niet, dan gaat de maatschappij stilstaan. Uw werk kan ik waarderen.’ En opeens hoorde ik een bekende stem.

‘Morgen, Marcus Koerlander.’

Ik keek een beetje verwonderd rond, toen naar de kamerdeur die langzaam openging. In de deuropening stond de Engel des Heren. Hij droeg weer die witte strenge toga, zoals die eerste keer in dat restaurant.

Ik was zo geschrokken dat ik vergat zijn begroeting te beantwoorden. Hij vervolgde: ‘Mooi, mooi, oude heer Koerlander. Heel ernstig gesproken, waardig maar toch aanmoedigend. Maar wat heeft die jongen daar-

42