Er is geen gisteren, er is geen morgen

Hij stond op. Heel wat vlotter dan daarnet. Op zijn rug gezien een normale vent, zonder die vieze haren misschien zelfs een interessant gezicht.

David kwam binnen met drie glazen vol koffie. Hij glimlachte breed, zoals een baker met de boreling in een christelijke, historische streekroman.

‘Nou zult u wat proeven, vader.’

Ik keek blijkbaar wat bedenkeüjk, want hij vervolgde: ‘Wees maar niet benauwd, wees maar niet benauwd. U overleeft het wel.’

‘Heus?’ vroeg ik, ‘moet ik je niet onterven na de eerste slok?’

‘Ten eerste is er geen notaris in de buurt en ten tweede smeekt u straks op uw knieën om meer.’

‘Veeg dan eerst de vloer een beetje aan. Ik heb mijn goeie pak aan.’

Ik dronk. De koffie was goed. Gezegende Debbie, ze heeft mijn jongen geleerd prima koffie te zetten. Dat het uit porselein voortreffelijker zou hebben gesmaakt was de schuld van het glas. Koffie is alleen in porselein op zijn plaats.

Egbert Jan weet-ik-veel kwam ook weer binnen. Eerst goot hij zijn koffie in zijn keelgat. Een bruut met een koksmaag. Toen knikte hij tevreden, draaide een zwaar proletarisch shagje, hing dat op in de hoek van zijn mond. Vervolgens opende hij een tekenportefeuille. Opeens was hij de afslager van een kunstveiling en de man die de stukken toont aan het publiek.

‘Dit heet moderne werker,’ riep hij. Zijn ogen vonkten nu, het groezelige was eruit. Een vreemde knaap.

Ik keek. In het midden van het aquarelpapier ontplofte een brisantbom. Het hart van de uitbarsting was goud-

40