Er is geen gisteren, er is geen morgen

‘Wat heb je in huis?’

‘Ja, wat heb ik in huis,’ peinsde David hardop, ‘bier, eh, vermout, eh, jenever, eh, Campari, eh, tomatesap, eh,... bier.’

‘Heb je al opgenoemd. David, heb je niet een doodgewoon kop koffie?’

‘Koffie heb ik wel, maar ik heb maar één kopje. Met een barst en een scherf eruit.’

‘Waarin had je dat drankwinkeltje willen serveren, David?’

‘In glazen natuurlijk.’

‘Nou, gammer, schenk je die koffie in de glazen. Waar zit je verstand?’

David begon te rommelen in een zijbeuk van zijn atelier. Hoe het bouwkundig in elkaar zat, weet ik nu nog niet. De manmeid keek met groezelige ogen star naar mij en de sigaar, die ik vakkundig ‘besneed’.

‘Ook een sigaar, jongeman?’ vroeg ik.

‘Dank u, dat is kapitalistisch,’ zei hij met een stem uit de Pieter Jelles-periode, ‘shag, zware shag. Dat kan er net af. En dat is proletarisch,’ antwoordde Karl Marx.

‘Verdient u nog niet veel?’ informeerde ik welwillend.

‘Nee, mijn werk is te opstandig, te fel. Mijn tijd is er nog niet.’ Hij klemde zijn kaken opeen, schudde zijn manen, neep zijn ogen en verscheurde daarmee die vuige uitvreter met zijn sigaar tegenover hem.

‘Mag ik uw werk bij gelegenheid eens zien?’ vroeg ik nog welwillender omdat mijn sigaar me smaakte en ik Davids koffie begon te ruiken.

‘Dat kan nu wel,’ zei hij, ‘ik heb werk bij me. Vanmiddag ga ik dat weer eens tonen aan een van de krantenslaven.’

39