Er is geen gisteren, er is geen morgen

soep heeft overwonnen, maar hij kwam schoon en fris terug voor het vrijdagavondmaal. En dat is zo gebleven. Zo modern is David nog niet om zijn moeders vrijdagavond te willen missen.

Ik trof er een vriend van hem aan. Wat schrok ik toen ik de deur geopend had. Daar hing een jongeman met lange haren in een diepe stoel. Een afschuwelijke meid, een weerzinwekkende meid. Als hij zijn baard had laten staan, zou hij op een bijbels dorpshoofd geleken hebben. Zoiets was dan curieus en aanvaardbaar geweest en een duizelingwekkend terugrollen van de historie.

David schoot als een stalen veer overeind. Een warm gevoel kwam over me, want ik heb een knappe jongste zoon. En eenmetervijfentachtig lang zoals ik.

‘Ha, die vader.’

Zijn spontane begroeting kon niet ontstaan zijn door een onverwachte kans geld ter leen te kunnen vragen. Zijn werk is goed en wordt behoorlijk betaald. Bovendien vermoed ik altijd financiële samenzweringen tussen mijn Debbie en mijn David. De sprong van David was dus vreugde. De manmeid was ook overeind gekomen. Hij mompelde zijn naam naar buiten langs een bibberende sigaret. Na een paar minuten vernam ik dat hij Egbert Jan weet-ik-veel heette.

‘Kom hier zitten, vader.’

David bracht me naar zijn eigen stoel, wapperde eerst verwoed met een krant om de zitting af te koelen. Hij weet dat ik een hekel heb aan de toguswarmte van een ander. Toen zat ik. Een beetje cynisch naar die geslachtloze kijkend, een beetje snel loerend naar de gipsmodellen van David.

‘Een drankje, vader?’

38