Er is geen gisteren, er is geen morgen

kwestie op mijn gemak besnuffelen. Is mijn eerste impuls en Debbies tegenzin fout, dan zal ik Chaim weer op het schild heffen en de jonge aanvoerder erkennen.

Vanmorgen heb ik in mijn tuin gewandeld. Groen is er nog niet, want ik mag weer eens iets meebeleven. Het koudste en meest zonloze voorjaar sinds weet ik veel. Ik blijf de meteorologen van De Bilt hardnekkig geloven, omdat ik hen niet kan tegenspreken door gebrek aan gegevens. En niet alleen geloven - ook ontzag hebben. Hoe kan een mens dat allemaal uit elkaar houden. Depressie zus tegen hogedrukgebied zo. Maar enfin, weten zij veel van zeep en al die dingen waarmee een vrouw tevergeefs haar jaren tracht te verbergen.

De kou joeg me de tuin uit en naar de stad. En de kou gaf me de ingeving om mijn jongste zoon David eens te gaan opzoeken in zijn atelier te Amsterdam. David woont niet meer bij ons. Want David is vierentwintig jaar en op zijn bijbels ‘gewon’ ik hem toen Debbie tweeëndertig was. Dat was in 1942 toen de schaduw van de psychopaat Europa verduisterde. Gezegend zij de ondergrondse. Gezegend de christenen bij wie mijn Debbie was ondergedoken. Het zijn onze beste vrienden geworden en gebleven.

David huist in een onbewoonbaar verklaarde woning. Daar heeft hij ook zijn atelier. Het is een beste jongen maar hij doet modern. Modern betekent in dit wereldje langeharen en een onverzorgde baard. Fris gewassen is mijn David wel, want Debbie heeft hem een paar keer bij zijn armen gepakt en de deur uitgezet. Op vrijdagavond.

‘Ga je wassen, gazzer. Schoon aan m’n sjabbestisch.’

Ik weet niet of de liefde voor zijn moeder of de kippe-

37