Er is geen gisteren, er is geen morgen

Chaim kwam zaterdag niet. Hij brandde blijkbaar niet van verlangen te weten wat een jood is. Ik wacht dus maar totdat hij nieuwsgierig wordt naar de wijsbegeerte en ethica van zijn oude heer.

Debbie had me intussen verteld dat hij met Francina naar Brussel zou reizen om in een kostbaar paasweekend uit te rusten van zijn regeringsfunctie over het kosme-tische rijk.

Het heeft me pijnlijk getroffen dat mijn oudste zoon mij dat niet durfde zeggen toen ik hem in zijn troonzaal bezocht. Francina’s billen zijn toch machtiger dan het ‘Eert uwen vader en uwe moeder.’

Mijn Debbie heb ik nu ook gerustgesteld. Ik heb Chaim onmiddellijk na zijn terugkeer getelefoneerd. Ik heb hem gezegd dat er niets valt te fusioneren zonder mijn toestemming. Nog steeds bezit ik dertig procent aandelen van het kosmetische rijk. Dat is voldoende om zonder commissariaat mesjoggene beslissingen te verhinderen. Debbies ogen glinsterden toen ik de hoorn weer op het toestel legde en ze gaf me twee klinkende zoenen. Links en rechts op mijn nog gladde wangen. En ik trok haar naar me toe en stoeide wat met mijn neus en lippen in haar zachte hals.

‘Ouwe dwaas,’ zei ze gevleid, ‘houdt het dan nooit bij je op?’

‘Godbewaar,’ heb ik geantwoord, ‘als ik geen boter , meer kan kauwen is het pas over.’

‘Dat zeggen de boeren,’ lachte ze.

‘God zegen dan de boeren voor hun levenslust,’ zei ik weer.

Voorlopig is dan mijn sjah-in-sjah behoed voor een dwaasheid. En ik ga de komende weken die hele fusie-