Er is geen gisteren, er is geen morgen

loop der eeuwen koloniseerden en weer verloren. Zij hebben er vet van geleefd en er belangrijke verbindingen aan overgehouden. Maar in hun bloed is het niet gekropen, het zwoegen van de voorvaderen liet niets achter. Geen traditie, geen stijl, geen allure. Misschien is het wel goed zo. Geen romantische nostalgie. Auto’s, tévé’s, sigaretjes, dat is heel veel belangrijker dan een verleden. Woontorens en raffinaderijen zijn niet te vergelijken met een mooi straatje waarin geveltjes om van te huilen. Nooit huilen, nooit een warm gevoel in je binnenste hebben. Geen zongekoesterde parken met bomen, geen tuintjes met een koffiehuis aan de rivier. Dat is niet doelmatig, dat maakt geen geld. Cijfers van in- en uitvoer, dat is je ware. Tankers van weet ik veel hoeveel ton, dat is ‘je’ van ‘het’. Zeilschepen met meeuwen rond de masten is goed voor het zieke brein van oude mannen uit vorige eeuwen. En zoals de Polen het hart van hun Warschau herbouwden, bezien de zeeroversvolken als de reinste waanzin. Wie herbouwt er nu intieme pleinen en steegjes! Ah, dweperige provincialen. Dat kan men wel uit hun muziek horen.

Ik ben verdwaald naar de Lijnbaan. Al dat vette der aarde ziet er aanlokkelijk uit, het raffinement viert er hoogtij. Maar ik wil er opeens vandaan. Niets kopen, niet toegeven aan de duivels die zich gespecialiseerd hebben om iemands geld uit de zak te toveren door verleidelijke vormen en kleuren en verpakkingen. Uitgeven! Niet sparen, niet zuinig zijn, genieten! Eet meer dit, drink meer dat.

Ik sta stil bij de stoeiende bronzen beertjes. Strijk er even over. Meisjes giechelen, jongens kijken. Die ouwe

3²