Er is geen gisteren, er is geen morgen

goedemorgen, meneer Koerlander, alles wel?’

‘Jawel, jawel, portier. Is mijn zoon in huis?’

‘In zijn kantoor, in zijn kantoor, meneer Koerlander!’

Hij verliet zijn barricade. Hielp me uit m’n jas, nam mijn hoed aan en holde ermee naar de garderobe.

‘Wenst u de lift?’ vroeg hij op een toon alsof hij me een bijzondere schotel aanbeval.

Nee, ik wenste geen lift. En ik besteeg de trap. Een mooie brede trap met een rode loper en koperen roeden. Een trap voor een opera. Heel wat anders dan het ko-rendragerstrapje in het oude middeleeuwse pakhuis waar grootvader zijn imperium begon.

Ik opende de deur naar Chaims troonzaal, ondanks het rode licht dat in de gang brandde als het vurige boze oog. Hij zat in zijn draaibare troonzetel. En in een fauteuil, zijn vrouw. Francina, mijn schoondochter.

Hij stond onmiddellijk op. Want in hem leeft nog Deuteronomium hoofdstuk vijf, vers zestien. ‘Eert uwen vader en uwe moeder.’

‘Morgen, vader!’ En hij kwam verheugd naar me toe.

‘Morgen, Kaddisj,’ zei ik opgeruimd. Het is altijd prettig zijn oudste zoon, de eerstgeborene te zien.

‘Wat praat u weer jiddisj,’ mokte mijn schoondochter. Zij stond niet op. Trok wat aan haar rokje om haar mollige knieën te bedekken. Een vrouwelijk gewoontegebaar in deze tijd van te korte rokken. Maar Francina kan ze nog wel dragen, ze is pas achtentwintig jaar. En welgevormd. Ik neem de vrijheid nog gevoelig te zijn voor vrouwelijk schoon ondanks de maatschappelijke regels die een man van zesenzestig willen dwingen zich oud te voelen en der dagen zat.

Francientje,’ zei ik, ‘waarom zou ik me zelf verlooche-

27