Er is geen gisteren, er is geen morgen

naar de gevel. En terwijl ik mijn nek voelde rusten op de kraag van mijn zomerjas hoorde ik opeens de stem van de Engel des Heren.

‘Morgen, meneer Koerlander,’ zei hij met zijn aangename vastberaden stem.

‘Morgen, meneer de Engel. U is er al vroeg bij.’

‘Dat is hard nodig. Ik ben dag en nacht in de weer, anders kom ik niet klaar met mijn werk. Iedere seconde van een etmaal is er wel iemand die iets vreemds wil gaan doen. Te goed of te slecht wil zijn.’

‘Wat wilde ik voor mesjoggaas gaan doen, meneer de Engel?’ vroeg ik.

‘U? U wilde opgewonden binnenstappen, uw zoon de les lezen, daarna spijt krijgen en opeens omslaan, zodat hij toch die fusie kan doordrijven en eraan kapotgaan.’

‘Dus, meneer de Engel?’

‘Ga binnen. Vraag niets, zeg niets. Een rentenier moet toch iets te doen hebben? En u loopt zo maar eens aan bij uw zwoegende zoon. Uw Chaim begint zelf wel over die fusieplannen.’

‘Gein, is datl Zwoegende zoon. . .’

Maar de Engel des Heren was al weg. Naar een volgende patiënt.

Ik besteeg de stoep van het paleis. Voordat ik mijn hand kon uitsteken, openden zich de deuren. Een vondst is dat elektrische oog en de portier kan doorluieren achter zijn bureau in de hall. Zodra ik binnen was, stond hij op en boog een paar keer vlug over zijn schrijfbureau zoals Jan Klaassen over de rand van een poppenkast. Ik verwachtte dat hij zou roepen: ‘Katrijn, Katrijn, daar is de prinsemarij.’

Maar hij zei in Hoognederlands: ‘Goedemorgen,