Er is geen gisteren, er is geen morgen

nog meer kostbaars in zijn kantoor verzameld. Fauteuils, een rooktafel, prachtige schilderijen. Tussen de vensters een antieke staande klok met bewegende scheepjes en een lachende volle maan. En er is ook een boekenkast. Daarin staan de leerstelsels van de grote economen, toverwoorden van professoren die college geven in de verkoopkunde, nog betoverender woorden van psychiaters, die een man willen afhelpen van zijn minderwaardigheidsgevoel, zijn angsten en zijn gestotter in het openbaar. Mozes, Christus, Mohammed, Boeddha en Lao-Tse hebben daar geen kans tegen Gilbreth en Ford en Gant.

Chaim Koerlander, de sjah-in-sjah van een kosmetisch rijk. Mijn grootvader zaliger stichtte dat. Te voet of in een huurrijtuig reisde hij de dorpen af rondom Rotterdam. Met een valiesje waarin monsters zeep, tandpasta en eau de cologne. Ook haarspelden en krultangen waarmee de boerinnen trachtten zich aantrekkelijk te maken voor haar boer, die zijn vee veel mooier vond. Het is goed dat grootvader niets weet van de kantoor-inventaris van zijn achterkleinzoon. En grootmoeder niet van dat Perzische kleed. Het zou grootvaders vrijdagavond hebben verstoord. De hele week sappelen voor een weekgeld en achterkleinzonen honderdduizenden guldens neertellen voor een kantoorpaleis. En grootmoeder! De idee dat zo’n prachtig Perzisch kleed zou liggen in de ‘zaak’ en niet in haar sabbatkamer! Ze zou er ziek van zijn geworden. ‘Een Pers in een zaak!’ Dat is het vergaan van de wereld. Voor zo iemand roept men de dokter.

Voordat ik het kantoorpaleis zou binnenstappen bleef ik even op het trottoir aan de overkant staan. Keek op

25