Er is geen gisteren, er is geen morgen

ten over publiciteit, maar alle reclamecampagnes voor een merk zijn niet meer waard dan een paar keer spoelen. Enkele maanden zonder publiciteit en ieder artikel begint aan zijn coma.

Waarom ga ik dan vechten? Ik geloof omdat ik opeens mijn zoon Chaim zag staan midden in een troep jongens. Knapen die hem eens flink wilden aftuigen óm het aftuigen. Ik zag mijn Chaim al op de grond liggen. En ze schopten hem, waar ze hem maar konden raken. Zelfs in zijn gezicht. Toen begon mijn Chaim te bloeden en ik hoorde hem roepen: Moeder! Vreemd dat een man altijd om zijn moeder blijft roepen, soms zelfs op hoge leeftijd. Om zijn vader roept hij nooit. Want een vader is een voorbijganger, die toevallig een vrouw heeft ontmoet. Hij blijft maar even om haar te bevruchten en de geboorte van een kind af te wachten. En na die geboorte is hij er niet meer, want dat kind heeft zijn plaats veroverd. En daarom gaat het bij een vrouw. Een kind! Miljoenen mannen blijven hun leven lang bij één vrouw. En toch zijn ze al jaren en jaren geleden voorbijgegaan. Zelfs een herinnering is er bij die vrouw niet achtergebleven, hoewel zij driemaal per dag zijn thee of koffie inschenkt, zijn maaltijden bereidt en soms haar ijsvoeten komt warmen in zijn bed.

Vreemde gedachten voor een vader van drie kinderen uit één vrouw. Bizarre overpeinzingen van een man op weg naar zijn zoon, die begerig snuffelt aan zijn dreigende ondergang.

Chaim, mijn oudste zoon. Hij zal zitten in zijn grote draaibare bureaustoel, achter zijn mahonie schrijftafel. De hele eenheid, hij, stoel en bureau op een enorm Perzisch kleed van duizenden guldens. Mijn Chaim heeft