Er is geen gisteren, er is geen morgen

‘Nou, voor iets loop ik dus nog warm. Kom hier, ik wil je zoenen. Zorgenponempie!’

Ze rees op uit haar stoel. Haar ogen waren opeens vochtig geworden. Ik stond ook op en halverwege de acht stappen tussen onze stoelen ontmoetten wij elkaar vanzelfsprekend om de theewagen heen. We stonden hier even tegen elkander zoals we dat al vijfendertig jaar deden in vreugde en leed. De twee-eenheid Mare Koer-lander-Debbie Hildesheimer.

Ik knuffelde haar een beetje, zoende haar prachtig volle zilverwitte haren en snoof daaruit een beetje de geur van haar vrouw-zijn. Mijn Debbie.

‘Wat ga je doen, Mare?’ fluisterde ze, terwijl ze zachtjes over mijn nek streek.

‘Wat dacht je, kind? Als het moet vechten. Als het moet. Maar anders dan vroeger. Zonder opwinding, van dat koele, weet je. Want ik wil nog jaren met je genieten van de centjes die we hebben gespaard. Geloof je nog in me?’

‘Altijd,’ fluisterde ze. En zoende mijn wang.

En ik stond weer midden in de arena. Met nog geen voorstelling van de gladiatoren die uit de gewelven zouden opduiken.

Ik wilde dus de arena weer in om te vechten. Waarom? Om mijn onbezorgde oude dag? Voor het behoud van een goed stuk zeep? Om het merk Koerlander zeep? Nee, die oude dag is goed verzorgd. Niet al mijn geld in gebouwen en machines om zeep te fabriceren. En ook niet om dat merk. Ook ’n zorg. Of er op zeep Zwitserlander of Koerlander staat. Een paar maal in het badwater en Koerlander is van zijn zeep gespoeld. Simpele gedach-

23