Er is geen gisteren, er is geen morgen

‘Mare.’

‘K

‘Chaim heeft mesjoggene dingen in zijn hoofd. Hij wil een fusie aangaan.’

Hé. Daarom moest ik in dat restaurant denken aan fusies en belangenmaatschappijen. De Engel des Heren kwam me dus voor iets waarschuwen. Nee, toch niet. Hij kwam maar vast om bij me te zijn nu het misschien weer eens spannen gaat in m’n leven.

‘Waarom zeg je niets?’ vroeg Debbie.

‘Ik dacht.’

‘Hoe kan je denken als je nog niets weet?’

‘Vertel me dan maar wat ik nog niet weet.’

‘Dank u, majesteit. Nou, Chaim wil de zaak combineren met de jonge Liepmann. Moeten wij beleven. Je hele leven heb je gevochten tegen Itzik Liepmann, de levende dood heeft-ie je aangedaan. En onze Chaim zegt dat allemaal niks. Doodgewoon sjmoest-ie en lacht-ie met de jonge Liepmann, en ze willen samen doen. Nou vraag ik je!’

Ik steunde met m’n ellebogen op mijn stoelleuningen, mijn vingertoppen tegen elkaar, mijn ogen dicht. Voor Debbie moest ik er zo wel uitzien of ik de slag zat te verwerken. Voor me zelf betekende het niets. Mijn tijd van zaken doen is voorbij. Keurig netjes op mijn zestigste ben ik officieel afgetreden als hoofd van het bedrijf. Mooie stukjes in de dagbladen. Marcus Koerlan-der, president-directeur van Koerlanders Zeepfabriek Naamloze Vennootschap, heeft na een werkzaam leven besloten zich terug te trekken uit zaken. En dan nog veel gezemel en gefleem over nog veel genieten van de welverdiende rust en de hoop uitspreken, dat hij nog jaren

21