Er is geen gisteren, er is geen morgen

bloedneus slaan. Nee, vader, ik knok heus wel terug. Goed zo Mare, en neem nou maar je kopje thee aan van je Debbie.

De theewagen reed voor. Dit is een van Debbies vreugden. Deze rijdende kantine werd een dwangneu-rose zodra ze hem jaren geleden voor het eerst zag bij vrienden, die toen rijker waren dan wij. Maar na een paar jaar was ik even rijk als Jozef Frankenberg en Debbie dreef de theewagen haar kraal in. Ons huis is haar kraal, veel heeft Debbie daarin bijeengedreven, want vijfendertig jaar huwelijk is een lange jachttijd.

En dan speelt Debbie weer moedertje, net als vijftig jaar geleden toen zij nog kind en vijf was. Het speelgoedserviesje van toen is voor haar niet veranderd. Ze ziet nauwelijks dat ze nu speelt met Engels porselein. Ik drink. Behaaglijk. Want Debbies thee is goed. Soms is ze niet zo voortreffelijk, maar ik zeg dat niet. Waarom zou ik? Thee en koffie zetten is voor haar een ritus en een priesteres mag men niet verstoren. Dat is heiligschennis en ik verbeeld me een gelovig man te zijn. Ook in de moeiten die een vrouw doet.

Ik vroeg: Ts er post, Debbie?”

‘Nee, maar Chaim was hier.’ Ze keek bliksemsnel naar me, terwijl ik genietend naar het bodempje thee staarde. Maar net die seconde van het opslaan van mijn oogleden was voldoende om Debbies zorg te zien. Ik wachtte even. Zei toen: ‘Waarom was Chaim hier, midden op de dag? En zonder zijn Francina?’

Debbie stond op. Begon onnodig dingen op haar kan-tinewagen en op het dressoir te verschuiven en weer op de oude plaats te zetten. Want mijn Debbie was van iets bang geworden.

20