Er is geen gisteren, er is geen morgen

boroech hoe het hem niet aangerekend en niet in zijn levensregister opgenomen.’

‘Is God niet zo streng?’ vroeg ik toch wel wat angstig.

‘Welnee. Weet u, Hij houdt eigenlijk niet zo van mensen die iedere dag dezelfde en uit het hoofd geleerde verzen afdreunen. Hij is veel meer gesteld op dat spontane gebed. Zo maar ineens. Op een morgen, een middag, een avond. Om te danken voor iets wat zojuist werd toebedeeld. Of om steun te vragen bij een moeilijke stap.’

‘Zou het?’ fluisterde ik.

‘Het is zo. Daarom staat u er goed voor. God mag u wel. Omdat u zo dikwijls in uw leven spontaan tot Hem sprak. Nog niet zo lang geleden droeg Hij me op: Let goed op mijn Mare Koerlander.’

‘Meneer de Engel, is dat zo?’

‘Twijfel nooit aan mijn woorden. Gegroet voor vandaag . ..’

Ik keek links, ik keek rechts. Ik liep alleen. En stond voor het hek van de tuin van mijn huis.

Debbie kwam uit de huiskamer naar de hall, terwijl ik mijn nepvcl aan de kapstok hing. Debbie glimlachte zoals ze al veertig jaar doet, zodra ze me ziet. En dan is mijn Debbie jong. Dan is Debbie weer vijftien jaar. Toen zag ik haar voor het eerst op een joods bal. Wat was ik toen al oud, vijfentwintig. En ik voelde me een kerel, een cowboy of een zeekapitein. Het kan ook een kolonel geweest zijn, precies weet ik dat nu niet meer. In ieder geval iets geweldig mannelijks.

Ik boog wat voorover, ik kon Debbie nu zoenen. Ik ben enemeter-vijfentachtig en zij enemeter-vijfenzes-

18