Er is geen gisteren, er is geen morgen

waterige ogen. Ik keek verder. Een stel borstelige wenkbrauwen. Een neus als een komkommer, een mond als een streep, een matig geschoren kin, een mager halsje met een adamsappel boven de opening van het puntjes-boord.

‘Klopt het niet?’ vroeg de verworpene der aarde.

‘Jawel, jawel, een biefstuk a 1’empereur. Een jus de tomates. Service 15%. Total florin 8,63.’

Ik legde een bankbiljet van tien gulden neer om het genotene te betalen en het Frans te honoreren.

Hij grabbelde in 2ijn broekzak en zijn hand kwam te voorschijn, als de bak van een dragline. Vol geld in plaats van grond. Hij legde een gulden neer, wat langzamer een kwartje. Met een dubbeltje en twee centen had hij grote moeite. En wat doet men? Men zegt: ‘Het is goed zo, ober.’

‘Dank u.’ En hij is vertrokken. Het volgende nummer tikt met zijn trouwring op de rand van zijn bord. Een heerl Want het volgende nummer wenst nog een borrel. Zijn vierde, drie meer dan zijn dokter goedvindt. Maar gelukkig kent hij het spreekwoord: Na ons de zondvloed - Louis xv dacht ook aan water, maar het werd bloed.

Daar is de juffrouw van de garderobe. Haar oude vermoeide vingers pakken mijn genummerd papiertje. Mijn extra-vel van wol en kunstvezel wordt van het kleerhangertje gewurmd, de slaap van mijn vilten hoedje op de plank verstoord.

‘Wacht, ik zal u even helpen,’ zegt het moederinstinct. Zij komt van achter haar barricade, zij helpt haar zoontje in zijn jasje. Zijn hoedje zet ze hem niet op, want het is al zo lang geleden, dat zij haar Pietje zijn petje op zijn

14