Er is geen gisteren, er is geen morgen

Zachtjes voor me heen knikkend legde ik het ochtendblad naast mijn ontbijtbordje. Nam een slokje thee en stak een stukje brood in mijn mond. HET beeld van een Hollandse huisvader.

‘Is de krant vrij/ vroeg Debbie hoogmoedig.

‘Jawel, dame/ antwoordde ik hoofs, vouwde de krant netjes op en overhandigde hem elegant.

‘Dank u, oh heer/ zei ze.

Het was tenminste weer een stap in de goede richting. Sinds die avond van Rubens bezoek was het niet zo best tussen ons geweest. Debbie bleef hardnekkig volhouden dat ik een bruut was, een vent zonder beschaving, een egoïst die alleen van zichzelf hield, enzovoort,enzovoort. Een index van de man in het hoofdje van de vrouw zoals iedere echtgenoot die kent na de ondertekening van het huwelijksregister. En wat ze al die jaren in me gezien had wist ze opeens niet meer. Ze was ziende geworden. Die Koerlanders waren een stel hoogmoedige ingebeelde verschwarzter narren. Lohengrins en Ivanhoes die zich vergrepen hadden aan Hildesheimer vrouwen. Zwanenridders die een dame behandelden als een melkmeid. Tenminste als ze die kans kregen! Maar bij een Deborah Hildesheimer kregen ze die nooit! Dan liever zoiets doen als Jan van Schaffelaar en Van Speijk.

Ik heb Debbie maar laten praten. Ze begreep blijkbaar niet dat een vrouw niet altijd het middelpunt kan zijn van een mannenleven. Ze moet zo nu en dan eens vrijwillig langs de kant gaan staan, zich dan wat minder belangrijk vinden en niet steeds de aandacht willen trekken. Vrouwelijke eigenschappen zijn misschien mede oorzaken van oorlogen. De kerels willen eens onder die druk uit en samen een tijdje op avontuur. Vanzelf-