De koopbrief

„Ik wil het weten,” hield hij nog aan.

Toen, met de vaart van jaren in één minuut samengedrongen, rijpte in Joseph een besluit, dat onbewust, onder een laag van wroetende gedachten, toch al had klaargelegen.

Hij zou dit geborgen bestaan opgeven. Hij zou met vrouw en kinderen naar het land gaan, dat de enige uitkomst zou worden voor het volk, waartoe hij sinds die éne nacht wist te behoren. Hij wist, en had het gedurende die twee jaren aldoor geweten, dat hij veel en hard en moeilijk zou moeten werken om deze stap tot werkelijk nut te doen zijn voor dit verre, verlaten land: Palestina. Een dokterspraktijk in een bloeiend dorp was zo ver verwijderd van het leven, dat hem en zijn gezin wachtte, als Nederland van Palestina verwijderd was, - nog verder. En zijn kunde als arts zou misschien nuttig zijn, maar misschien ook niet, en voldoende was het in geen geval.

„Je moet iets voor me doen,” zei Joseph, na een vreemde, volle stilte.

„Ja?” vroeg de man verwachtend.

„Ik wil hier leren melken. In mijn vrije uren wil ik met je koeien leren omgaan en alles wat er bij hoort.”

Na een kort, verlegen ogenblik begon de boer opeens luid en fris te lachen.

„Ik méénde wat ik zei,” begon hij toen. „Je moet je niet met een lolletje eraf maken, dokter.”

84